رویا

رؤیا و رؤیت از جمله بزرگ ترین نعمت­ های پروردگار است. اگر چه ظرف رؤیت و رؤیا، مغز، اعصاب، چشم و وجه انسانی است، اما از دیدگاه عالمان روح و عارفان به کمال انسانی رؤیا منحصر به این ابزار مادی و طبیعی نیست، که گاه اتفاق می­افتد در رؤیا روح آدمی وارد نشئه معنوی و حالات برزخی و متافیزیک می­شود. و در آن عوالم به جستجو یا دوستی با موجوداتی می­پردازد که در عالم فیزیک و مادی ما هیچ جایگاهی ندارند. پس آن­چه در ایجاد رؤیا و تحقق آن نقش اصلی را بازی می­کند، مجموعه­ ای از عوامل مادی و معنوی است، همان­طور که اصل خواب محتاج یک سری عوامل و فعل و انفعالات مزاجی، مغز و اعصاب می­باشد، رؤیا نیز نتیجه­ ی آرزوها، افکار و اندیشه، معانی حاصل شده در ذهن، قلب، نوع سلوک فردی و اجتماعی اشخاص می­باشد. با این فرق که، آن­ها که افکار ماتریالیستی و مادی­گرایی محض دارند، شعاع و رؤیاهایشان بسیار محدود خواهد بود و از دایره­ی ملک و اجسام تجاوز نمی­کند، رؤیای مادی می­بینند و در تعبیر نیز از الفاظ غیر تجردی و مادی بهره می­برند، نتیجه­ ایی هم که از رؤیای خویش حاصل می­کنند در جهت رفاه و عافیت طلبی و دنیای مادی خویش استفاده می­کنند. اما در وادی معنا، مجردات و انسان­های معنوی، رؤیا تنزل یافته­ ی وحی و کرامات است که پس از نزول از حضرت حق به شکل رؤیت به طور عموم برای مؤمنین و به خصوص برای عبادالرحمان در سیر صعودی شکل می­پذیرد. رؤیا برای اهل حق و اولیای خدا و در مرتبه­ ی پائین ­تر برای مؤمنین، ظهوری از جلوه­ های ربوبی حضرت حق است که در عین حفظ محتوای خود، در قالب این پاکان صورت پذیرفته است.

از دیگر تفاوت­های بین رؤیای مادی­گرا و اهل ماوراء این است که؛ وسوسه­ های شیطانی و صورت گری­ های نفسانی در گروه اول بسیار دیده می­شود اما در گروه دوم به سبب تنزیه روح و کمال نفس در مقام اطمینان، انحراف در رؤیا و تعبیر کمتر اتفاق افتاده یا در سطح امثال معصومین اصلاً موردی نداشته است. چرا که در گروه اول، وهم، خیال و وسوسه که در دسترس شیطان و از حربه­ های کارآمد اوست وجود دارد، اما در مورد اولیا و مؤمنین و بالاتر از همه معصومین دست تأثیر و تصرف شیاطین در رؤیای اینان کوتاه و بلکه برای همیشه قطع است. در واقع ایشان مظهر اسم سلام و اوج سلامتی روح هستند. از آن جایی که باطن بی­ پیرایه و مصفا دارند هرگز دامن رؤیاهایشان به اضغاث احلام و تخیلات مسموم فکری و اعتقادی آلوده نمی­گردد.

برگرفته شده از کتاب «خواب و رویا »نویسنده: پدر گرامیم آقای داود رجبی